xuda

is. <fars.>

1. Allah, Tanrı. Bəlalərdən səni saxlasın xuda; Sən tək gözəl, əldən olmasın cida. M. P. V.. Ey xuda, kim çəkər axırda gülabın bu gülün; Dərdi-sər dəfinə aləmdə bu dərman gülüdür. S. Ə. Ş.. <Sitarə:> Xuda bilir ki, səni qəlb-safidən sevirəm. C. C..

2. Xudaya şəklində nida – ay Allah, ilahi (Allaha xitab, müraciət, yalvarış). <Kərbəlayı Qədim:> Xudaya, cəlalına şükür. İndi sənə inanmayanlar sənin qüdrətini öz gözləri ilə gördülər. Ə. H.. <Ana:> Onu jandarmalar gəzir dörd gözlə; Xudaya! Qəribdir, sən onu gözlə! S. V.. «Şükür sənə, xudaya, hələ ki birtəhər süyüşdük» – deyə <Əlləzoğlu> pıçıldadı. İ. Huseynov.